گلبانگ

به گلبانگِ سِحرِ یکی دو پرنده، من و آفتاب برمی خیزیم

من شعر می بافم

                  آفتاب گلابتون زربفتِ گیسوانش

به سِحر نوازشِ دستت من و مهتاب به خواب می رویم

من همچنان شعر می بافم و مهتاب نقره یِ گیسوانش.

بهار 90

مُشتی حرف

حروف، روی کاغذ نشسته اند

چون واژه هایی که از چشمان تو

                        می بارند

                        می گریند

                        می دانند

                       مُشتی حرف کاری نمی کنند.

حروف از لابلایِ انگشتانم می لغزند

فَلسی سرد پوشیده اند

                    اما می رقصند

                   می دانند مُشتی حرف...

کاغذها کنون بی حرف مانده اند

حرفی نمانده است

وقتی می دانند...

سیاه اند، سیاه اند، سیاه اند.

21 مرداد 90

ماه و مهر

افسون گشایِ غم، آن دو لب
             به یلدایِ ماه و مهر
                               پیوندی*
من اما دور 
تو اما دور!
89/3/25
---
* در باور زاگرس نشینان یلدا نتیجه ی عشق ورزی و آمیزشِ ماه و مهر(خورشید) است. شبی ماه، با یاری ستاره ای، راه بر مهر می بندد، مهر از رفتن باز می ماند، شب به درازا می کشد و یلدا پدید می آید.

نگاه و کاغذ

 

همه چیزیم گم شد!

لابد در سفیدی کاغذ دفترم جامانده اند

یا در سیاهیِ نگاهِ آن عابر

یا در عطرِ حضورِ دخترِ همسایه

   که پله هار را بالا رفت و من

                                نبودم.

همه چیز مانده است انگار

در نگاهِ کاغذی سفید

     که از چشمانِ دختر فرو لغزید و من

                                            نبودم!

1 مرداد 90