۱۳۸۹ دی ۸, چهارشنبه

دلشوره و تقلا

وقتی جوابِ بوسه هایی مات میان آینه هایِ بخار گرفته می ماند

می دانم، چیزی شکسته است!

تنها دلشوره یِ سنگینِ یک نه تقلا می کند.

خشک می شوم

                   پا در سردی اتاق می گذارم

                  جان داده اند دلشوره و تقلا

حالا نه بخاری باقی ست

                              و نه بوسه ای

اما باز چیزی شکسته است.

                                    7/10/89

۱۳۸۹ دی ۲, پنجشنبه

فاصله

باز فاصله ای سپید می ماند

اگر سروده باشم حتی خط به خط

                        خود را یا تو

باز فاصله ای می ماند.

چه فرق می کند چه رنگ یا به چه حال؟

می دانم

باز فاصله ای می ماند!

89/10/1

۱۳۸۹ آذر ۱۵, دوشنبه

آلبر کامو

به بهانه یِ انتشارِ ویژه نامه یِ " آلبر کامو " توسط فصلنامه یِ "نگاهِ نو"

negahenou_2

" آزاد بودن آن قدرها هم که مردم فکر می کنند آسان نیست. در حقیقت فقط کسانی بر آسان بودنش اصرار می ورزند که تصمیم گرفته اند از آن چشم بپوشند." " آلبر کامو "
 
نویسنده؛ تکه پاره ای میانِ رنج و زیبایی!

۱۳۸۹ آبان ۱, شنبه

ترانه یِ آبِ دریا

دریا خندید
در دوردست،
دندان هایش کف و
لب هایش آسمان.

- تو چه می فروشی
دختر غمگینِ سینه عریان؟
- من آب دریاها را
می فروشم، آقا.
- پسر سیاه، قاتی خونت
چی داری؟
- آب دریاها را
دارم، آقا.
- این اشک های شور
از کجا می آید، مادر؟
- آب دریا را من
گریه می کنم، آقا.
- دل من و این تلخی بی نهایت
سزچشمه اش کجاست؟
- آب دریاها
سخت تلخ است، آقا.

دریا خندید
در دوردست،
دندان هایش کف و
لب هایش آسمان.

فدریکو گارسیا لورکا 

۱۳۸۹ شهریور ۹, سه‌شنبه

تمام میشود

تمام میشود آن رود
      که از نگاهی تا نگاهی
                    جاری بود
تمام میشود آن تلخ گشتِ سرخ
                                 آن تپش
      که در تاریکی ره میسپرد
تمام میشود روزی
      در سیاهی چشمانت
                           عاقبت
      یا در انشعابِ ورید
تمام میشود...!

شهریور 89

۱۳۸۹ مرداد ۳۰, شنبه

غریبانه

با نــــــــــــــــوایِ بــــــــــــــادها که میـــــــــــــــــــروم
                                           میــــــــــــــــــــآیند
                          دنبــــــــــــــــــالم
                         بــــه
 خـــــــــــــــــــاک ها
 آبــــــــــــــــــــــــــها
                     بـــــــــــــــــــدرقه ام
                                          میــــــــــــــــــــــکنند


                                                مرا
                                               دیگر
                                              موطنی
                                               نیست
                                                 ؟
89/5/28 

۱۳۸۹ مرداد ۵, سه‌شنبه

شبانه

به: ا. بامداد
همه شب بود و شب
            و باز شب
که ستارگان را در بی امکانیِ حضورش
                           راهی جز خود نبود
همه شب بود و تنها شب
                    که فریادم را در این خلاء
                                     راهی جز به خود نبود
همه شب بود و همه شب
                    که عطر شب بوها
                                در کاسه برگ های سپید
                                            راهی جز به خود نبود
همه شب و شب بود و شب
           که سوی این چشمانِ در خود، در راهِ خود 
          {روشنایِ نگاهت را یافت!


و اکنون که صبح می شود
                                دوباره همه شب است و شب
                                ایستاده در دو سویم پس و پیش
                                تا آن زمان
                                       که باقی همه شب باشد و همه شب
                                             حتی در شبِ نگاهت!
                                                                            2/5/89

۱۳۸۹ خرداد ۲۵, سه‌شنبه

دل نوشته هایِ پادگانی

افسون گشایِ غم، آن دو لب
                      به یلدایِ ماه و مهر
                                     پیوندی
                     من اما دور
                                  تو اما دور!
                                               89/3/25     

۱۳۸۹ خرداد ۲, یکشنبه

به تخت نوشته هایِ بیقرار اما ساکنِ آسایشگاهِ دوم گردانِ مهدی پادگانِ 06

به سرنیزه ای تلخ روزِ تنگ به کندی می گذرد
تا آفتابِ مجروحِ هرروزه در فراخنایِ آسمانی بی ستاره گم شود.
آسمانی
         که ستاره باران می خواهی اش
         که ستاره باران می خواستی اش
اما ...
---
به قابی فولادی چنگیِ جانِ خویش را بر پهنه ای چوبی 
        { آویزان می کنی تا واژه ها به جایَت بگریند، به جایَت بخندند.
پهنه ای
         که چراغان می خواستی اش
             چراغان می خواهی اش!

                                               اردیبهشت 89

۱۳۸۹ اردیبهشت ۲۰, دوشنبه

از ظلمتِ رمیده خبر می دهد سحر

از ظلمتِ رمیده خبر می دهد سحر
 شب رفت و باسپیده خبرمیدهد سحر
از اخترِ شبان رمه یِ شب رمید و رفت
وز رفته و رمیده خبر می دهد سحر
زنگار خورد جوشنِ شب را به نوشخند
از تیغِ آبدیده خبر می دهد سحر
باز از حریق بیشه یِ خاکسترین فلق
آتش به جان خریده خبر میدهد سحر
از غمز و ناز و انجم و از رمز و راز شب
از دیده و شنیده خبر می دهد سحر
بس شد شهیدِ پرده یِ شبها شهابها
وان پرده ها دریده خبر می دهد سحر
آه آن پریده رنگ که بود و چه شد کزو
رنگش ز رخ پریده خبر میدهد سحر
چاووش خوان قافله ی روشنان امید
از ظلمت رمیده خبر می دهد سحر
"مهدی اخوان ثالث"

۱۳۸۹ اردیبهشت ۱۲, یکشنبه

ماهیِ سرخ

در حصار ِ ناپیدای ِ تنگ ِ بلور

دو ماهی ِ سرخ

                   بیهوده آوازِ بی صدایشان را

                                                      سر می دهند

--

می چمند

           در دوری کوتاه

           در تکراری بی انجام

                                    بی خود از خویش و دیگری

با نگاهی از سر ِ اتفاق

                            در اتفاق ِ نگاه ِ دیگری ...

                                               28/12/86   ---  8/1/87
 

۱۳۸۸ اسفند ۲۹, شنبه

خاطرات پادگان 06

1646 چه می تواند باشد؟
پلاک و انگی بر چهره یِ معصومِ درختی؟ یا سیبلِ نگاهی محتوم وقتی برخیِ ناگریزِ یک صف تو باشی؟
این پا آن پا می کنم. نگاهم کهنسال می شود در فرتوتیِ حضورِ یک درخت؛ طبله می کند، پوست می اندازد، شیار بر شیار.
از جلو نظام. خبردااار.
چرتم پاره می شود از سرنوشتِ درخت. می شمارم 32.
خیره می شوم در چشمان بی جانِ پلاک. از چشمِ سفیدش می نگرم: مشتی سرباز صبر را می جوند. می روم تا آبی ها. بطنِ آبی یک پلاک منم، تنِ آبیِ یک کاشی در مسجد لطف الله، جانِ بی قرارِ فواره ای خرد در حوضخانه یِ خانه یِ بروجردی ها. 
نگاه می کنم، از شیاری مورب نور بر تنم می بارد، صحن مسجد پر از نور و رنگ آبی است.
نگاه می کنم، حوضخانه انباشته از انعکاسِ نجواوارِ صدایی اندوهگین و بی وقفه است.
ازجلو نظام. خبر دااار.
از خوابِ آبیِ پلاک و کاشی و فواره می پرم. می شمارم 33.
ازجلو نظام. خبر دااار.
می شمارم 34.
ازجلو نظام. خبر دااار.
می شمارم 35... 

۱۳۸۸ بهمن ۲۷, سه‌شنبه

سقوط

حضرات خودخداپندار آنچنان دست به کار خودزنی و ویرانی اند که انسان تنها می تواند با کلمه ی یاللعجب این حجم عظیم حرکات محیر العقول را مشایعت کند و شاید سری هم تکان دهد من باب خالی نبودن عریضه؛ قبول کنید تنها یاللعجب گفتن کمی خشک و خالی ست!...  گویا به قول قدما پیشونی نوشت ما  رویت شعبده بازی غم انگیزِ حضرات و صدالبته تاسف مبسوطی از بازی روزگار بود که چه مشاطه گر و طرار! قحبه ی آن کاره ای به نام قدرت را با هفت قلم آرایش به آقایان حقنه نموده، به بهایِ دوقازی آن از همه ی آنچه شرط انسانی ست تهی نموده و دستِ آخر می ماند سرِ آقایان بی کلاه و الفرار و ما می مانیم و ذهنِ شرمسارِ تاریخ... هرچند این بازی در دوسویش تراژدیِ تاریخی این حوزه یِ جغرافیایی کهنسال است که گویا در همه چیزی دستی توانا دارد جز در تجربه اندوزی. منظورم از دو سویِ داستان، سمت ما و سوی آن دیگرتران! بود. تراژدی دیکتاتور و دیکتاتورسازی تنها جراحتی بر پیکره یِ ما نیست، زهری ست بر بدنه یِ سردرنشیب انسانیت آقایان که به مسلخش رفته اند... بماند...حالا ادامه این فیلم را نظاره می کنیم در حالی که از خیل آکتورهای 70 و اندی میلیونی آن، یکی هم ماییم... ناظرِ در منظر قرار گرفته حکایت ماست... به پایان کار فکر می کنم...
روزی دوباره ما کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد...

۱۳۸۸ بهمن ۸, پنجشنبه

کویری

ده کوره ای
              بر کناره یِ رودی خاموش
              با خاطره ای دور
                                    از دردها و شادی ها
             با انبوهِ شکنجِ سایه ها
                                        در امتدادِ خاموشیِ راه ها
             بی امید و حتی یأس
                                     همچون ما!


86/11/23

۱۳۸۸ دی ۱۱, جمعه

همیشه ابری...

خمیر می شود، در نگاهم
                         کاغذی که می باید
                                       از شعر و رنج تندیسی باشد
نورِ زردِ چراغ
            زیرِ چتری وقیح
                           خواب آشفته یِ خودکاری کتمان شده است.
اما واژه
          باز
              بارور از عمقِ نگاهت
                                          می بارد.

                                          این دل
                                          این ذهن
                                                    همیشه ابری ست!
نیمه شب 88/10/9