به تخت نوشته هایِ بیقرار اما ساکنِ آسایشگاهِ دوم گردانِ مهدی پادگانِ 06

به سرنیزه ای تلخ روزِ تنگ به کندی می گذرد
تا آفتابِ مجروحِ هرروزه در فراخنایِ آسمانی بی ستاره گم شود.
آسمانی
         که ستاره باران می خواهی اش
         که ستاره باران می خواستی اش
اما ...
---
به قابی فولادی چنگیِ جانِ خویش را بر پهنه ای چوبی 
        { آویزان می کنی تا واژه ها به جایَت بگریند، به جایَت بخندند.
پهنه ای
         که چراغان می خواستی اش
             چراغان می خواهی اش!

                                               اردیبهشت 89

از ظلمتِ رمیده خبر می دهد سحر

از ظلمتِ رمیده خبر می دهد سحر
 شب رفت و باسپیده خبرمیدهد سحر
از اخترِ شبان رمه یِ شب رمید و رفت
وز رفته و رمیده خبر می دهد سحر
زنگار خورد جوشنِ شب را به نوشخند
از تیغِ آبدیده خبر می دهد سحر
باز از حریق بیشه یِ خاکسترین فلق
آتش به جان خریده خبر میدهد سحر
از غمز و ناز و انجم و از رمز و راز شب
از دیده و شنیده خبر می دهد سحر
بس شد شهیدِ پرده یِ شبها شهابها
وان پرده ها دریده خبر می دهد سحر
آه آن پریده رنگ که بود و چه شد کزو
رنگش ز رخ پریده خبر میدهد سحر
چاووش خوان قافله ی روشنان امید
از ظلمت رمیده خبر می دهد سحر
"مهدی اخوان ثالث"

ماهیِ سرخ

در حصار ِ ناپیدای ِ تنگ ِ بلور

دو ماهی ِ سرخ

                   بیهوده آوازِ بی صدایشان را

                                                      سر می دهند

--

می چمند

           در دوری کوتاه

           در تکراری بی انجام

                                    بی خود از خویش و دیگری

با نگاهی از سر ِ اتفاق

                            در اتفاق ِ نگاه ِ دیگری ...

                                               28/12/86   ---  8/1/87